Een zesdaagse huttentocht: de Stubaier hohenweg – winter in de zomer

Eind juni, de hutten zijn geopend en is het nog niet druk. Een prima tijd om een huttentocht te lopen. Ik besluit om de Stubaier höhenweg te gaan lopen. Ik verwacht er 7 tot 10 dagen over te doen. De tocht staat als een zware, zwarte tocht omschreven.

gps bestand en voorbereiding

Op de website van het outdooractive staat het gpx bestand van de tocht en op de website van de touristinformatie is de informatie van de hutten te vinden. Ik maak zelf een aanvulling op de gps tocht om vanuit Fulpmess te starten zodat het een echte ronde wordt. Daarnaast knip ik de tocht op in verschillende dagen, zodat ik weet hoe lang het naar een eindpunt is. Tenslotte maak ik nog enkele extra’s aan zodat ik nog naar een topje kan lopen.  Je vindt mijn gelopen tocht hier (incl de ontbrekende niet gelopen etappe).

Natuurlijk heb ik een goede kaart op de gps staan. Naast een oudere topokaart, gebruik ik de OpenFietsMap. In de rugzak zit natuurlijk ook een fysieke kaart van het Stubai tal , maar deze komt in principe alleen ’s avonds in de hut te voorschijn.

Hutten boeken

Eind juni is het nog niet nodig om de hutten te boeken. Toch is het voor een hut handig te weten dat je komt. Ik besluit de eerste drie hutten te gaan boeken. De eerste twee gaat goed. De derde hut blijkt nog tot in juli gesloten te zijn. Dat is vervelend, omdat dat de tocht op losse schroeven zet. Het is lastig verschillende dagen te combineren. Ik besluit de tocht andersom te lopen en annuleer de eerste twee hutten en begin andersom te boeken. de Innsbrucker en Bremer hutte heb ik vastgelegd.

Het weer en de rugzak

De voorspellingen voor de hele week zijn fantastisch, zelfs erg warm. Ik besluit de inhoud van mijn rugzak daarop aan te passen. Maar natuurlijk gaat altijd een warme trui en regenpak mee. Suggesties voor een goede paklijst vind je bij de NKBV.

Onderweg Stubaier hohenweg

Na een nachtje kamperen in Fulpmes ga ik op dinsdag op pad. Het is warm, dus ik heb 2,5 liter water bij me. De eerste 5km is echt inlopen, daarna wandel ik het mooie Pinnisdal in. Onderweg kom ik nog enkele Almen tegen voor een kopje koffie en een frisdrankje zodat het vocht op peil blijft. De klim naar de eerste hut begint nu echt. Al snel kom ik een eerste sneeuwveldje tegen. Dit levert geen problemen op. Om 13 u kom ik aan bij de Innsbrucker hutte na 17km en ruim 1500 hoogtemeters. ’s Avonds eten we op het terras van de hut en dat is nogal uitzonderlijk op deze hoogte.

Dag 2

Vanuit de hut zie je al dat er veel sneeuw ligt op de route van de tweede dag. In het huttenboek zie ik dat er een enkeling de tocht richting de Bremer hutte al gewaagd heeft. Of ze daar zijn aangekomen is blijft de vraag. Er is wel een half uur eerder iemand vertrokken. De hüttenwart heeft ook niet heel veel meer informatie. De hele dag gaat de route op en neer en is daarom al best pittig, maar de vele sneeuwvelden maken het zwaar. De rood/witte aanwijzingen zijn vaak niet te zien. Hierbij doet de gps goed dienst. Hij laat me goed zien hoe het pad loopt. Omdat het zo warm is en er veel sneeuw ligt zijn de beekjes overvol. Dat levert ook een spannende oversteek op. Het laatste stuk van de tocht is erg lastig en erg steil (gemiddeld 35% en maximaal 45%). Er zitten in vier stevige klimmen weer 900 klimmeters (11km) op.  Ik ben de eerste en mogelijk enige gast in de Bremer hütte. Het blijkt dat eerdere wandelaars omgekeerd zijn. Omdat het er voor morgen nog zwaarder uitziet besluit ik om niet verder te lopen. Toch komen er later nog drie wandelaars. Zij blijken morgen verder te lopen. We spreken af samen op te trekken. Dus ik ga toch verder met de ronde.

Dag 3

Om 5.15 zie ik een prachtige zon opkomen. Na een heel gezellig verblijf in de zeer aangename hut vertrekken we met z’n drieën om 7.15 richting de Zoll hütte. Om 8.40 zijn we er. Behalve het laatste steile stuk met een lastig sneeuwveld viel het mee. Het uitzicht is prachtig. In het volgende dal alleen maar sneeuw en er volgt een steile afdaling. De twee Duitsers besluiten nog verder over de graat te gaan. Dat is mij te link. Ik besluit alleen af te dalen. Best spannend. De afdaling neem relatief veel tijd in beslag, maar het gaat goed. Ik maak veel gebruik van de gps zodat ik niet te ver van het pad afraak. Tegelijkertijd probeer ik visueel een goede route te bepalen: zo veel als mogelijk horizontaal lopen in de sneeuw en afdalen op de rotsblokken. Ook probeer ik zo veel als mogelijk stenen in de sneeuw te vermijden, omdat daar gaten kunnen zitten. Een enkele keer zak ik tot over mijn knieën weg. ook moet in de gaten houden waar een riviertje loopt onder de sneeuw. Het is machtig mooie afdaling en om iets na 11 u kom ik in de Nurnburger hütte aan. Een lekkere apfelstrudel. Nog informatie over het vervolg ingewonnen. Naar de volgende hut is goed te doen. Ik raak steeds meer vertrouwd aan de omstandigheden, maar soms is het wandelen met handen en voeten. Om 15 u kom ik in de volgende (Sulzenau)hut na 11km en 900 hoogtemeters. Het is er goed toeven met leuke ontmoetingen.

Dag 4

Wat gaat vandaag brengen. Ik ga het in etappes bekijken, want wil ik wel in de Dresdener hutte overnachten. Ik besluit in ieder geval over de Grosser Trögler (ruim 2900m) te gaan. Een klim van bijna 800m. Het gaat goed. Ook het laatste stukje over de graat. Ik noteer mijn ervaring in het boek op de top. In de afdaling weer behoorlijk wat sneeuwvelden, maar geen problemen. Al om in 10.40 u bij de hut. Ik neem even de tijd, maar vindt dit geen fijne plek midden in een skigebied. Morgen wordt er ook een trail gelopen, maar de volgende etappe is echt gesloten. Te gevaarlijk door ijs. Ik besluit met de gondel af te dalen, de wandeling naar beneden is erg saai en daarna de bus richting Falbeson te nemen. Ik besluit een halte eerder uit te stappen, omdat daar vandaag op de kaart ook een pad ligt. Het zou 100klimmeters moeten schelen. Helaas is het een onbegaanbaar pad. Ik besluit toch naar Falbeson te gaan. Een kleine lift van een vrachtwagen met te veel hout geladen geeft me een lift. Ik begin aan de klim van zo’n 1500m. Het is een uitdaging in deze hitte. Het eerste stuk is daardoor zwaar. Ik zweet apennootjes en ga hard door mijn watervoorraad heen. Ik loop door naar de Neue regensburger huttte. Ik weet dat het niet mogelijk is daar te overnachten. Om 14.30 kom ik daar aan. Gelukkig kan ik toch wat te drinken bestellen. De vriendelijke dame belt voor mij naar de volgende hut, zodat bekend is dat ik daar laat aankom, want nu is het volgens de borden nog vier uur lopen. De watervoorraad ook aangevuld en om 15 u vertrek ik. Voor het eerst tel ik de klimmeters af en stop met grote regelmaat. De col is lastig te nemen door een sneeuwmuur, maar het lukt. In de afdaling staat veiligheid voorop. Het is een zeer lastige afdaling. Veel grote rotsblokken, steil, veel water, vaak de rivier oversteken, het pad is onduidelijk door veel aardverschuivingen in het voorjaar en veel sneeuwvelden. Kortom ga ik het binnen vier uur halen? Na een lange afdaling zijn de laatste drie kilometers een verademing. In stevig tempo loop ik richting het avondmaal. Binnen vier uur arriveer ik. De maaltijd smaakt uitstekend. Er schuiven twee Duitsers aan die ik van mijn ervaringen kan vertellen omdat ze morgen de tocht in omgekeerde volgorde willen doen. Vroeg op bed in de drukke Franz Senn hutte. Na mijn zwaarste bergtocht ooit (23km en 2500 hoogtemeters).

Dag 5

Vandaag een hele andere dag. Voor het eerst veel bloemen. Nog wel sneeuwveldjes, maar niet meer zo spannend. Ik voel de benen van de vorige dag nog, maar de ruim 15 km (750 hoogtemeters) gingen me goed af. Ik heb het rustig aangedaan. Elk uur even een pauze. Foto’s gemaakt van de bloemen. Om 14 u kom ik in de Starkenburger hutte. Helaas geen douche vandaag. Ik vertel mijn belevenissen aan de Huttenwart en ontvang voor de prestatie een likeurtje in een wandelschoen.

Dag 6

De afsluitende wandeldag. Hoe zal ik lopen. Ik besluit het laatste deel door een dal te lopen. Dat betekent wel een stukje skigebied. Op de 200 klimmeters na is het alleen dalen. Lekker gemakkelijk. In 3 uurtjes loop ik naar de parkeerplaats en zit deze fantastische tocht er op. Het voelt dat ik 10 dagen ben weggeweest. Ik besluit dat ik terug naar huis ga en niet nog elders ga wandelen.

Wat zal de volgende tocht worden? Eerst in september de bergwandelweek in de Ecrin.