Sellrainer huttentocht

De Sellrainer huttentocht in vijf etappes eind juni tot begin juli. Voorgaande jaren ondernam ik steeds een solo huttentocht. Dit jaar wordt het een tocht met mijn oudste dochter. We willen maximaal vijf dagen wandelen. Het wordt een voor mij onbekend gebied: Sellrain. Het ligt niet ver van de Stubaital. Omdat het een slechte winter is geweest, vele wintersporters hadden groene weides, verwacht ik dit jaar eind juni/begin juli ook niet veel sneeuw in de bergen. De week voor vertrek check ik diverse Facebookpagina’s om informatie over de gesteldheid van de paden in het gebied te krijgen. Tot mijn verbazing is er de afgelopen periode enorm veel sneeuw gevallen en zal het spannend worden of de tocht mogelijk zal zijn. Daarnaast zijn de weersvoorspellingen slecht. Maar we houden hoop, omdat het vaak eind van de dag of avond regent. In ieder geval gaat een set stijgijzers mee in de rugzak. De hutten zijn geboekt, op naar Oostenrijk.

Dag 1 naar Oostenrijk naar de start van de Sellrainer huttentocht

Ondanks de vele wegopbrekingen in Duitsland gaat de reis naar de startplek redelijk voorspoedig. We zijn verbaasd dat iedereen in Oostenrijk in zomerse kleding loopt, want we vertrokken met kou uit Nederland. Het blijkt bloedheet te zijn. We komen eind van de middag bij pension Villerspitze aan. We zouden de eerste nacht kamperen, maar de voorspellingen hebben onze keuze doen veranderen. Het blijkt een goede. Bij het gastvrije Villerspitze met een mooi uitzicht op de bergen eten we ons avondmaal in het zonnetje, maar niet veel later gaat het los. Enorme onweersbuien zorgen voor een zwarte lucht met veel flitsen. Ditzelfde weer zorgt in Zwitserland voor enorme overstromingen.

Dag 2 van Praxmar naar het Westfalenhaus eerste etappe Sellrainer huttentocht

Na een heerlijk ontbijt vertrekken we rond 9 uur voor onze Sellrainer huttentocht. We starten op 1.700m. De wandeling begint rustig klimmend door het bos met wat uitzichten het alpenroosje en andere bloemen bloeien volop. Het is wel erg vochtig als gevolg van de hoosbuien van vannacht. We zien aan het eind van het dal al volop sneeuw liggen. Snel komen we boven de bomengrens en zien diep beneden dat de beek een flink stromende rivier is met alle gesmolten sneeuw door de warmte van de afgelopen dagen. Het is een mooi dal richting de hut. Onderweg moeten we twee beken trotseren. Bij de eerste is het onmogelijk om droge voeten te houden. We scheppen flink water in onze schoenen. Het laatste deel naar de hut is het pad omgetoverd tot een stroompje. We zijn om 12.30 u al in de hut. Op het terras kunnen we in het zonnetje de schoenen en sokken te drogen. Van de andere kant komt een gezin die vertellen dat het een gevaarlijke tocht was.Dat belooft wat voor morgen. Er blijven slechts 16 man in de hut overnachten. We hebben een ruime kamer met z’n tweeën en na een goed hutten maal gaan we op tijd onder de wol. We klimmen 705 m, dalen er 97 en lopen 7,5 km.

Dag 3 Alle seinen op rood; niet naar de Winnebachseehütte maar de Pforzheimer hütte

Gisteravond hadden we al de weersvoorspelling gehoord en het blijkt ook zo te zijn: regen, mist, koude, kans op onweer en nog risico op lawines. Kortom alle seinen staan op rood. Normaal is mist met de gps geen probleem, maar alle risico’s bij elkaar nemend is het onverantwoord om te tocht te maken. We moeten naar 2.800m en vanaf 2.400m ligt er sneeuw. Omdat het slechts twee graden is, zal het op 2.500 nul graden zijn en is de sneeuw bevroren en de klim zeer steil. Na veel dubben besluiten we via een andere route terug te lopen naar de auto. De andere route door het dal is goed te doen ondanks dat we geregeld ons eigen pad moeten zoeken omdat de rivier te hoog staat. We hebben op deze hoogte geen sneeuw maar vooral alleen mist. We rijden vervolgens naar een ander startpunt en lopen vanuit dat dal naar de hut die we eigenlijk als laatste zouden nemen. Deze route is relatief gemakkelijk. Als we eenmaal bij de hut zijn beleven we even een bijzonder moment. Het wordt heel kort een minuut of 10 helemaal helder. Daarna trekt het weer volledig dicht. We hebben wel een beeld gekregen van de wandeling die we morgen willen maken: sneeuw en sneeuw. In twee etappes klimmen we 873m, dalen er 686 en lopen 15,4 km.

Dag 4 toch naar de Schweinfürter hütte, een uitdagende tocht

De Pforzheimer hut was een aangename hut. Na overleg met de hüttenwart besluiten we de tocht naar de Schweinfurter hütte te gaan doen, als het tenminste lukt. Het weer ziet er goed uit. Af en toe een wolk waardoor we in de mist lopen en afgewisseld door een lekker zonnetje. We zijn bewust niet heel vroeg weggegaan, zodat we straks op de scharte (=col) mogelijk helder hebben. Al sneeuw zijn we aan het begin van de sneeuwvlakte. We besluiten de spikes onder te binden, dat loopt toch prettiger. Ook geef ik de instructie wat je moet doen als je toch uitglijdt in de sneeuw.

De klim wordt flink steil. Ik vermoed zeker 40%. We besluiten een stukje verderop over een stuk te klimmen dat niet bedekt is met sneeuw. Op handen en voeten komen we verder. Daarna traverseren we over de sneeuw zodat we zo veilig mogelijk lopen en geen beek oversteken. We komen een klein stukje van de officiële overgang boven en lopen naar het pad. We besluiten om de rugzakken even te laten liggen en kijken of naar een topje kunnen lopen. Helaas wordt het weer mistig dus lopen we terug en zoeken een tegen de wind beschut plekje om te lunchen. De afdaling is steil, maar vrijwel sneeuwvrij. Een sneeuwveld wordt nog even getest op de glij en stop proef. In het zonnetje komen we op het aangename terras van het Westfalenhaus. Echt rustig is het hier niet, want er is een grote groep schoolkinderen. Toch hebben we een aangename kamer. In de hut ontmoeten we een Duitse vader met dochter die morgen de tocht andersom gaan doen.We bespreken wat we morgen gaan doen en in overleg met de hüttenwart gaan we het morgen proberen om naar de Dortmunder hütte te komen.

Bekijk het filmpje van deze dag.

We klimmen 589m, dalen er 867 en lopen 8,6 km.

Dag 5 naar de Dortmunder hütte, zal het lukken?

Gisteren was een rode tocht en die was al pittig, vandaag wordt het een zwarte. Het voelt warm in de eerste klim die gelijk met meer dan 35% begint. We hebben mooi zicht op een dalletje met snelstromende rivier en veel bloemen. Het landschap is schitterend en we naderen weer de sneeuw. We hadden niet gedacht dat er aan deze zonzijde ook al zo veel sneeuw zou liggen. We beoordelen steeds samen het sneeuwveld om te bepalen wat de slimste route is. Daarbij wijken we behoorlijk af van de route. De sneeuw maakt de klimtocht zwaar maar wel zeer indrukwekkend. Als we boven zijn zien we alleen sneeuw en een hele steile afdaling. Daar waren we ook al voor gewaarschuwd. Met eerste deel gaat zonder problemen. Daarna moeten we stuk loodrecht naar beneden en vervolgens 50m over een steile wand. Dat doen we stap voor stap door goede voetstappen in de sneeuw te schoppen. Daarna hebben we nog een enorm lang stuk over het sneeuwveld te gaan. Ik glijd zelf een keer uit maar weet snel – binnen twee meter – tot stilstand te komen. We lunchen met een mooi uitzicht op het stuwmeer. We dachten nu de sneeuw gehad te hebben, maar…. We kijken uit naar het wandelen langs het stuwmeer, maar dan worden we geconfronteerd met nieuwe sneeuw langs de rand van het stuwmeer. Dat is erg vervelend, want als je hier uitglijdt dan is het moeilijk stoppen en schuif je zo het meer in. Dus heel voorzichtig gaan we verder. Het laatste stuk langs het stuwmeer blijkt het pad verlegd vanwege vallend gesteente. Dat betekent een extra klim. De verdere daling naar de hut is niet heel bijzonder. De Dortmunder hut is een enorm grote hut en helaas ook de minst plezierige die ik tot nu toe ooit ben tegengekomen. Qua voorzieningen is het verder top. We genieten nog even na van deze onvergetelijke dag op het terras, maar het eten moet helaas binnen…

Bekijk het filmpje van deze dag.

We klimmen 909m, dalen er 980 en lopen 11,1km.

Dag 6 een laatste mooie rondwandeling bij Kühtai en naar huis

Na een goed ontbijt lopen we naar het saaie Kühtai. Daarvandaan maken we nog een mooie rondtocht met drie meren (drei Seeen tour Kühtai). Halverwege komen we een kudde schapen tegen en die lopen gezellig met ons mee. Boven gekomen is een restaurant en word ik getrakteerd op heerlijke Kaiserschmarren. We lopen nog even naar een meertje en besluiten niet met de lift naar beneden te gaan maar lopend. Aangekomen in het dorp begint het te regenen en gaan we liften terug naar de auto. Binnen een kwartier hebben we en lift van twee vriendelijke Poolse arbeiders die op verlof gaan. Ze werken aan een nieuw stuwmeer iets verderop. We rijden na deze bijzondere week weer huiswaarts. We hebben het gevoel veel langer weggeweest te zijn.

We klimmen 500m, dalen er 415m en lopen 7,4 km.

De Sellrainer huttentocht (gpx) downloaden

Omdat we nogal een bijzondere tocht hebben gemaakt, deel ik hier niet het gpx bestand. Er zijn in het gebied meerdere varianten van de Sellrainer huttentocht. Je vindt ze o.a. op deze website. Ook interessant is deze beschrijving (pdf).

Als je in een latere periode gaat zal de sneeuw grotendeels verdwenen zijn en kun je de tocht veel gemakkelijker lopen.